مونوگرافی خیارج 5

تغییرات جمعیت

الف: مهاجرت جمعیت: آن چنان که از آمارها بر می آید، مهاجرت جمعیت از سالهای 1340 و به تدریج رو به فزونی گذاشته است، به طوری که آمارگیری سال 78 نشان می دهد از سال 1357 تا نیمه اول 1378 تعداد 317 خانوار روستا را به قصد سکونت در شهرها ترک کرده اند.

جمعیت مهاجر قبل و بعد از 1357 ، 7/10% در مقابل 3/89% می باشد، نکته قابل توجه این که 60% از مهاجرت های بعد از 57 مربوط به بعد از سال 1367 (پایان جنگ) بوده است؛ و دیگر این که جمعیت مهاجر قریب به اتفاق جوان و نیروی کار است.

از مجموع جمعیت مهاجر 3/78% در شهرهای تهران و کرج و 9/14% در قزوین و مابقی در شهرستانهای دیگر ساکن هستند.

ب: موالید: مطابق محاسبات انجام شده میزان ولادت در خیارج 578/10% در هزار در سال می باشد (در هر سال در ازای هر 1000 نفر جمعیت بیش از 10 نفر بوده)

ج: مرگ و میر: نسبت مرگ و میر در روستا در طول سال در ازای هر 1000 نفر 4/4 نفر محاسبه شده است.

کار و بار

در چند دهه ی پیش به دلیل محدودیت های ارتباطات و فن آوری ، مشاغل روستا بر تعداد محدودی حرفه های متفرقه هم چون آهنگری، چلینگری، پالان دوزی، کفاشی، سلمانی، دلاکی، و.. محدود می گردید و عمده جمعیت روستا کشاورز و در واقع رعیت ارباب وقت بوده اند و تعدادی هم در خارج از روستا و در شهرهائی همچون تهران به کارهای ساختمانی و ... اشتغال داشتند.

به دلیل کثرت تعداد کشاورزان، شغل عمده و اصلی روستا کشاورزی بوده و هست، لکن به دلائلی از جمله عدم اصلاح اراضی و پراکندگی آن، کشاورزی از حالت سنتی چندان تغیییری نکرده است؛ اگر چه بکار گیری ابزار و ماشین آلات کشاورزی در چند سال اخیر رونق فراوانی یافته است.

کلیه کشاورزان روستا به 9 بند تقسیم می شوند، هر بند دارای حدود 20 نفر کشاورز است، که دارای سهم مشخصی از آب و زمین بوده اند، این سهم ها یا از طریق موروثی و یا از طریق خرید آب و ملک کشاورزان دیگر قابل تملک نیست.

شایان ذکر است که خیارج به لحاظ قدمت در منطقه دارای زمینهای وسیعی حدود 5 هزار هکتار می باشد، که نیمی از آن بدون آب بوده و بعضاً جهت کشت دیم استفاده می شود، اگر چه در حال حاضر بخش عمده ای از آن کشت نمی شود، و بخشی نیز موضوع کشمکش یکی از روستاهای اطراف است، که متأسفانه در چند ساله اخیر به دلائل عدیده ای شدت گرفته است.

در خصوص ابزار و ادوات کشاورزی، گفتنی است که در چند دهه ی پیش این ادوات حالت سنتی داشته و عمدتًا با نیروی گاو به کار گرفته می شد و امروزه به طور کلی برچیده شده و شاید پسمانده ی برخی از آن ها در گوشه ی یکی از انبارهای متروک روستا یافت شود، ذیلاً به چند نمونه از آنها اشاره می کنیم : (به نام محلی)

اوجار: وسیله ای برای شخم زدن، دارای دسته ی بلند و خیش آهنی که با یوغ به دو گاو بسته می شد و با هدایت یک نفر به کار گرفته می شد.

انوز: برای هموار کردن زمین های شخم خورده، شامل یک تکه الوار که با زنجیر به یک یا دو گاو بسته شده و روی زمین کشیده می شد و طبعاً کسی برای هدایت کار و اثر بیشتر روی آن می ایستاد.

تخماق: وسیله ای برای خرد کردن کلوخ های درشت که در اثر شخم زدن بیرون می آمد و نیز برای جدا کردن برخی محصولات از پوسته و ساقه ، همانند نخود و... دارای یک دسته چوبی و یک سر چوبی بود و شکلی همچون چکش بزرگ داشت.

جنجل: وسیله ای برای خرد کردن ساقه های گندم و جو، دارای سازه ی چوبی و تیغه ی آهنی و جائی به شکل نیمکت بر ای نشستن یک یا چند نفر بوده که با یوغ به گردن دو گاو نر وصل و هدایت می شد.

کتیل: سازه ای چوبی دارای دو طرف متحرک برای انتقال ساقه های گندم و جو و چوب، یونچه و... به مقصد (خانه یا خرمن) که به صورت قرینه و خورجین بعد از بستن بار، روی مرکب(الاغ) قرار می گرفت.

تور: محفظه ای شبکه ای بافته شده از طناب برای حمل علوفه و غلات و... که پس از پر کردن و بستن روی مرکب قرار می گرفت.

سایر ابزار و ادوات همچون شنه(چوبی و آهنی) بیل، پارو، خورجین، تایچه، و.... که هرکدام شکلی و کاربردی داشتند.